S.A.I. Loggers, K.J. Ponsen, P. Joosse
Donderdag 24 mei 2018
16:37 - 16:44u
in Brabantzaal
Categorieën: Orale presentatie, Traumachirurgie, Vrije voordrachten (V-sessie)
Parallel sessie: V01 Trauma
Os pubis fracturen bij oudere patiënten zijn veelvoorkomend. Bijkomstig sacrumletsel wordt vaak gevonden waarbij chirurgisch ingrijpen soms geïndiceerd is. Door immobilisatie doen zich vaak complicaties voor. De mortaliteit is hoog, maar langere termijnsuitkomsten zijn minder bekend. Deze studie onderzoekt de uitkomsten van pubis fracturen en zal risicofactoren voor complicaties identificeren.
Er werd een retrospectieve analyse van patiënten van 65 jaar of ouder met een os pubis fractuur in het NWZ Alkmaar tussen 2014 en 2016 gecombineerd met een enquete uitgevoerd om de uitkomsten ten aanzien van mobiliteit en zelfstandigheid te analyseren. Patiënten werden opgenomen indien deze immobiel waren voor pijnstilling en mobiliseren. Indien patiënten klinisch niet goed konden mobiliseren of pijn dorsaal hadden en derhalve een verdenking op bijkomend sacrum, werd een CT-bekken verricht. Er werd een follow-up periode van 6 maanden aangehouden. Er werd een logistische regressie analyse gedaan om risicofractoren voor complicaties te analyseren.
117 patiënten werd geïncludeerd. Mediane leeftijd was 83 jaar. 23 patiënten hadden bijkomend sacrumletsel. Na 6 maanden kon 49% niet meer volledig zelfstandig mobiliseren en had 41% uitbreiding van de zorgbehoefte nodig. 46% werden geïstitutionaliseerd bij ontslag, waarvan 13% dit nog steeds was na 6 maanden. 36% had het gevoel nooit meer hersteld te zijn na de breuk. Patienten met bijkomst sacrumletsel hadden een hogere kans op complicaties dan geïsoleerde os pubis fracturen (44 vs 18% p=0,02). 1-jaars mortaliteit was 23%. Complicaties tijdens de opname en gebruikt van hulploopmiddelen waren onafhankelijke voorspellers van mortaliteit na 1 jaar(OR 5.2 en 4.1).
Os pubis fracturen hebben een significante impact op de mobiliteit en autonomie van de oudere patiënt. Mortaliteit is vergelijkbaar met heupfractuur patiënten. Zorgvuldige evaluatie van de toekomstige zorgbehoefte van deze patiëntengroep is noodzakelijk om complicaties te voorkomen. Dit letsel is naar ons inzicht tot op heden erg onderschat.